Ljós í myrkrinu

Hann var búinn að sitja við stýrið í hátt í 8 klukkustundir og það var ekki laust við það að hann væri orðinn heldur þreyttur.
Hann geispaði, hristi höfuðið kröftuglega og sló sig svo tvisvar sinnum utan undir.
-Ég verð að halda mér vakandi! Ég verð!
Hann sló sig einu sinni til viðbótar, bara til að vera viss.
Það ríkti algjör þögn í bílnum fyrir utan nauðið í miðstöðinni. Útvarpið hafði ekki virkað síðan sumarið áður. Það hafði hreinlega gefið upp öndina einn daginn í miðjum flutningi á "Video Killed the Radio Star". Hann hafði alltaf getað brosað að kaldhæðninni.
En hlátur var honum ekki ofarlega í huga þessa stundina.

Það hafði verið hið fínasta veður þegar hann lagði af stað, fyrr um daginn. Að vísu var svolítill snjór en skyggnið var fínt og færðin góð, samkvæmt öllum fréttum. Að vísu var hans ekki vænst fyrr en daginn eftir en það er nú nákvæmlega það sem skilgreinir óvæntar heimsóknir. Hann hafði gert þetta nokkrum sinnum áður og það hafði alltaf glatt þær svo mikið. Hann hafði alltaf verið veikur fyrir fallegu brosi og bros þeirra voru þau fegurstu sem hann gat hugsað sér.

Hann sló sig aftur.
-Koma svo, haltu þér vakandi!
Hann teygði sig í pakka af bréfþurrkum sem lágu í farþegasætinu og tók eina slíka úr plastinu. Þetta var sú næstsíðasta.

Hún hafði alltaf sagt honum að það væru 3 hlutir sem maður ætti alltaf að hafa á sér: Penni, varasalvi og bréfþurrkur. Hann komst snemma að því að pennar kæmu sér alltaf vel, hvort sem það væri fyrir símanúmer, heimilisföng eða fyndna brandara sem hann heyrði hér og þar. Varasalvinn kom sér einnig vel á þurrum, heitum dögum. Eða þá í bíó, þar sem varirnar hans virtust vera allt annað en hrifnar af söltu poppinu.
Þetta var í fyrsta sinn sem hann hafði þurft á bréfþurrkunum að halda.

Hann tók þurrkuna og strauk sér um ennið. Hann braut hana saman og strauk sér aftur.
Þetta var greinilega að skána, fyrir hálftíma hafði þurrkan verið gegnblaut strax og hann snerti ennið á sér. Hann kuðlaði þurrkunni svo saman og kastaði henni á gólfið, farþegamegin. Þar lágu fyrir átta slíkar þurrkur, allar álíka blautar og rauðar.
Miðstöðin þagnaði skyndilega. Ljósin í mælaborðinu dofnuðu hratt og dóu út. Loftljósið fór sömu leið. Nú sat hann einn í þögninni og myrkrinu.
Hann hafði svo sem búist við þessu. Í raun og veru var merkilegt að rafgeymirinn hafði enst svona lengi. Hann tók í hurðarhúninn. Dyrnar opnuðust ekki. Ekki frekar en í hin skiptin. Þögnin var alger. Hann var hættur að heyra í rokinu fyrir utan bílinn. Myrkrið hjálpaði svo ekki til. Hann sá ekki einu sinn eigin andardrátt í kuldanum. Hann gerði ráð fyrir því að það væri ennþá að snjóa. Hann gat ekkert gert nema haldið í vonina um að hjólförin sem lágu af veginum ofan í skurðinn væru ennþá til staðar.
Hann var ekkert gríðarlega vongóður.

Eina ljósið í myrkrinu var brosið þeirra.