Heimferð

„Fyrirgefðu, en þetta er ekki stysta leiðin út á Nes!“
Strax og ég hafði sagt þetta og sá hlátursblandinn hneykslunarsvipinn á fólkinu í kringum gerði ég mér grein fyrir mistökum mínum. Ég var búinn að gleyma því hvernig það var að sitja í strætó.
Ég þagnaði samstundis og ákvað þess í stað, í tilraun til að forðast stingandi augnaráð gömlu konunnar sem sat á móti mér, að stara á beyglaða stuðarann á Toyotunni við hliðina á strætónum. Sú tilraun heppnaðist ekki. Ég fann fyrir augnaráði hennar á eyranu á mér.
Ég leit frá glugganum og á konuna. Hún blikkaði ekki einu sinni. Starði bara á mig í gegnum rautt, úfið hárið og þykkt strætóloftið. Þetta var farið að verða ansi óþægilegt. Þá fór ég að velta því fyrir mér hvaða ástæðu hún gæti haft fyrir þessari einhliða störukeppni sinni. Hún var varla svona hneyksluð á vingjarnlegu ábendingunni minni til bílsjórans. Það var ekki mögulegt. Eða hvað?
Það var eitthvað við hana sem sagði mér að hún væri tíður gestur í strætisvögnum höfuðborgarsvæðisins. Kannski var það snjáða, græna dúnúlpan sem hún var í eða Krónupokinn sem hún ríghélt í þar sem hún sat grafkyrr í sætinu sínu og starði inn í höfuðið á mér. Ég reyndi að sjá hvað var í pokanum en miðað við það hvernig hún ríghélt í hann hafði hún greinilega ákveðið að það skyldi enginn gera.
Og enn starði hún.
Ég var farinn að svitna óþægilega mikið. Svo mikið að ég skildi í rauninni ekki af hverju unga stelpan sem sat við hliðina á mér var ekki búinn að færa sig. En hún sat sem fastast og fiktaði í farsímanum sínum og virtist ekki einu sinni taka eftir gömlu konunni. Hvernig fór hún eiginlega að því? Miðað við einbeitingarsvip gömlu konunnar kom það mér á óvart að það heyrðist ekki í augnaráðinu kljúfa loftið. Ég gat ekki verið sá eini sem tók eftir henni. Eftir að hafa litið stuttlega yfir hópinn sá ég að mér skjátlaðist. Allir aðrir voru að hugsa um eitthvað allt annað.
Ég, aftur á móti, gat ekki hugsað um neitt. Hún var farinn að brenna hugsanir mínar jafnóðum og þær urðu til. „Hvað gæti helvítis kellingin verið að hugsa?“ hugsaði ég. En sá þankagangur náði ekki lengra.
Ég prófaði að loka augunum. Ég lokaði þeim svo fast að mig verkjaði, en samt sá ég augun í konunni. Þau voru gróin föst í heilann á mér. Ég lokaði þeim enn fastar og hugsaði aldrei um það hve heimskulegur ég hlyti að líta út. Ég gat það hvort sem er ekki.
Skyndilega opnaði ég augun. Það var ekki mín ákvörðun. Háværi dynkurinn olli því. Ég leit rakleiðis á gömlu konunna og mér til mikillar furðu var Krónupokinn ekki lengur grafinn í fangið á henni. Hann lá nú yfir hnén á henni og innihaldið hafði dottið í gólfið með látum.
Þrjár bjórflöskur rúlluðu nú fram og aftur við fætur hennar í takt við beygjur strætósins. Í pokanum sást svo glitta í tvær til viðbótar sem og litla flösku af hóstasafti. En konan hafði engan áhuga á flöskunum sínum. Hún sat bara sem fastast og boraði smám saman í gegnum höfuðið á mér.
Unga stelpan við hliðina á mér hafði nú litið upp frá símanum sínum. Hún beygði sig fram í sætinu og tók upp eina flöskuna. Af svipnum að dæma var stelpan ekki byrjuð í menntaskóla ennþá. Hún virti fyrir sér flöskuna í andartak áður en hún rétti gömlu konunni.
„Fyrirgefðu, en þú misstir þetta.“
Gamla konan ansaði engu og hélt áfram að kveikja í hugsunum mínum.
„Fyrirgefðu,“ endurtók unga stelpan, „þú misstir flöskuna þína!“
Gamla konan hreyfði sig ekki.
Unga stelpan sveiflaði flöskunni létt fyrir framan hrukkótt andlit gömlu konunnar í leit að viðbrögðum. Hún fann engin.
Nú fóru fleiri farþegar að veita gömlu konunni eftirtekt. Áhugaleysi hennar kom öllum til mikillar furðu. Venjulega myndi fólk sýna einhver viðbrögð við því að vera með skítuga bjórflösku nokkrum sentímetrum frá nefinu á sér, ef ekki nema að skilja eftir smá móðu á glerinu.
Ég var greinilega ekki sá eini sem tók eftir því því nú stóð lágvaxinn, herðabreiður maður og gekk hröðum, litlum skrefum í átt að gömlu konunni. Hann bað ungu stelpuna um að færa sig frá, greip um handlegg konunnar - sem ennþá sýndi enginn viðbrögð og starði sem fastast inn í höfuðið á mér - og leit á úrið sitt.
Eftir nokkrar sekúndur af algjörri dauðaþögn andvarpaði maðurinn. Hann sleppti hönd konunnar. Stóð því næst upp, hallaði sér að henni, lagði höndina yfir andlit hennar og lokaði augunum.
Loksins friður.

-Einar S. Tryggvason

(Taka skal fram að þetta er 98% skáldskapur - ég fór í alvörunni í strætó í dag.)