Köllunin (Part III)

„Auðvitað var þetta ég! Þetta var eitthvað sem ég þurfti að gera! Þessari sjónvarpsdruslu þótti aldrei vænt um þig - ekki eins og mér!“
Drengurinn gróf höfuðið í höndum sér. „ÞEGIÐU!“
„Hættu þessu veseni. Ég er það eina sem þú munt nokkurn tímann þarfnast. Það er ekkert fyrir utan þessa veggi sem ég get ekki boðið þér!“
„Nei, nei, nei! Þú munt ekki yfirbuga mig! Ég get fundið eitthvað annað til að gera!“
Tölvan flissaði. „Eins og hvað?! Sjónvarpið þitt ástkæra er ónýtt og það er ekki möguleiki fyrir þig að komast héðan út! Þú veist það sjálfur!“
Drengurinn leit í kringum sig. Hann gekk að sjónvarpinu og teygði sig upp í bókahilluna fyrir ofan það. Hann hrifsaði til sín eintak af Rauðum stormi eftir Tom Clancy og blés af því rykið.
„Ég á ennþá bækurnar mínar!“ hrópaði hann til tölvunnar og opnaði bókina.
Snjóhvít opna blasti við honum.
Og önnur.
Og ein til viðbótar.
Bókin var tóm.
Tölvan dæsti. „Hélstu virkilega að ég hefði ekki séð fyrir þessu? Ég hef verið að hreinsa þær allar síðustu vikur! Það er ekki eins og þú lesir þær nokkurn tímann!!.
Drengnum féllust hendur. Hann sleppti bókinni og lét sig falla fram á hnén. Hann horfði á bókarykið á gólfinu fyrir framan sig.
„Hvað viltu eiginlega?„ spurði drengurinn með kökkinn í hálsinum.
„Bara þig.“ svaraði tölvan hlýlega. „Ég vil bara að þú að þú játir það að þú þurfir ekkert annað en mig. Ég get gefið þér allt sem þú vilt! Bara ef þú verður minn.
Drengurinn dæsti.
Leikurinn var tapaður og þau vissu það bæði.
Hann stóð hægt upp, gekk að skrifborðinu og dró út lyklaborðið.
Tifið í tökkum lyklaborðsins gleypti herbergið.


Svona varð þessi bloggfærsla til.
Eða svona næstum því.