Ég átti hér heima, sem mér finnst skrýtið. Ég bjó hérna í fjögur ár en man ekki eftir neinu sem átti sér stað á þeim tíma. Mig rámar í bragðið af Milkschnitte og Almdudler en man annars ekki eftir neinu að ráði.
Við höfum sem sagt núna gengið um gamlar slóðir Vínarborgar; fetað í fótspor fortíðarinnar og heilsað upp á gamla staði, svo sem íbúðina okkar við Praterstraße 32, gamla skóla og leikskóla, verslanir, veitingahús og leikvelli.
Eftir þetta einstaklingsbundna minningaflóð hélt helmingur hópsins, Sveinbjörn, Halldóra og mamma, heim á leið á meðan ég, pabbi og Baldvin gengum niður nokkur þrep í menningarstiganum og inn á írska fótboltapöbbinn Flanagan's. Þar sköpuðust hins vegar afar skemmtilegar knattspyrnutengdar minningar þegar við horfðum á Manchester United valta yfir Arsenal, 2-0. Á milli markanna tveggja rúmlega tvöfaldaðist hópur Íslendinga á barnum þegar heimamaður og 3 Saltborgarbúar slógust í hópinn.
Eftir þennan mjög svo verðkuldaða sigur gengum við um aðeins fleiri götur og enduðum á sexkrúsastræti og heilsuðum þar upp á enn fleiri íslenska heimamenn og 2 íslenska Saltborgara í viðbót. Sveinbjörn, Halldóra og mamma voru einnig komin þangað. Þar voru síðan öll börnin, níu talsins, skilin eftir á meðan við fullorðna fólkið röltum niður á ítalska pizzeríu þar sem við hámuðum í okkur fjöldann allan af hálfum pizzum. Það gerðu sum okkar, a.m.k.
Seinna um kvöldið fórum ég, Sveinbjörn, Halldóra og Baldvin heim í íbúð og lutum þar í lægra haldi í ósanngjarnri baráttu gegn svefngalsanum. Eftir að ég legg frá mér blýantinn mun ég ekki sofna í dágóða stund þar sem "svefn" er of kjánalegt orð til að taka mark á því.
Engin ummæli:
Skrifa ummæli
Hvað liggur þér á hjarta?